Το ακρυλικό είναι μια τεχνητή ίνα παρόμοια στις ιδιότητες του μαλλιού και δημιουργήθηκε αρχικά ως υποκατάστατο του. Οι ακρυλικές ίνες κατασκευάζονται από πολυμερές ακρυλονιτριλίου, συνήθως με την προσθήκη μικρής ποσότητας άλλων χημικών ουσιών που βελτιώνουν την ικανότητα απορρόφησης χρωμάτων. Τα είδη ένδυσης, τα έπιπλα σπιτιού και ορισμένα βιομηχανικά προϊόντα κατασκευάζονται από ακρυλικές ίνες.
Ιστορικό υλικού
Για πρώτη φορά, οι ακρυλικές ίνες ελήφθησαν στο εργαστήριο της αμερικανικής χημικής εταιρίας DuPont. Η νέα ουσία, η οποία αρχικά ονομαζόταν Fiber A, αναπτύχθηκε ως ένα συνθετικό ανάλογο του μαλλιού και προοριζόταν να την αντικαταστήσει. Το 1950, το υλικό τέθηκε σε παραγωγή σε εργοστάσιο στο Camden της Νότιας Καρολίνας με την επωνυμία Orlon.
Η DuPont παρήγαγε αρχικά υλικό από νήματα από νήμα. Ωστόσο, οι πωλήσεις ήταν απογοητευτικές. Τα νήματα ήταν κακώς λερωμένα. Το φυσικό κιτρινωπό γκρι χρώμα τους ήταν κατάλληλο μόνο για παραμάνες και κουρτίνες.
Από τον Μάιο του 1952, δημιουργήθηκε στο ίδιο εργοστάσιο η παραγωγή ορλόν με τη μορφή ίνας, που έχει παρόμοια δομή με το μαλλί. Η ιδέα ήταν επιτυχής. Στη δεκαετία του '50, τα γυναικεία πουλόβερ που κατασκευάστηκαν από αυτό το υλικό ήρθαν στη μόδα. Σύντομα, οι ετήσιες πωλήσεις ινών ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο δολάρια.
Τη δεκαετία του εξήντα, νέες ποικιλίες ακρυλικών ινών αναπτύχθηκαν ενεργά για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες. Προσφέρθηκαν νέοι συνδυασμοί υφασμάτων, ίνες για χαλιά. Αυτές οι προσπάθειες, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής αγοράς, επέτρεψαν να διατηρηθεί η υψηλή ζήτηση ακρυλικών ινών μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70.
Σήμερα, η παραγωγή ακρυλικών ινών επικεντρώνεται κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία, την Τουρκία και τη Λατινική Αμερική. Ορισμένοι ευρωπαίοι κατασκευαστές, ιδίως οι Dralon και Fisipe, εξακολουθούν να εργάζονται. Στην πατρίδα των ακρυλικών ινών - Βόρεια Αμερική - η απελευθέρωσή της σταμάτησε στις αρχές της δεκαετίας του '90.
